از نظر بالینی , و روانشناسی زمانی که فرد دچار یک سری علائم خاص می باشد که این علائم به طور کلی اندوه را نشان می‌دهند دچار افسردگی شده است. می توان گفت در برخی موارد، تحریک پذیری عصبی به همراه با بی‌انگیزگی، اختلالات خواب یا نوسانات وزنی نیز مشاهده می‌شود.
افرادی که دچار افسردگی هستند در وضعیتی از انفعال می باشند که احساس می‌کنند کنترلی روی زندگی خود ندارند و همواره دچار ناامیدی و یاس هستند. همچنین افراد افسرده به میزان زیادی منفی‌گرا هستند و فعالیت بدنی و ذهنی کمتری دارند.
پزشکان متخصص با استفاده از انواع روش های روان درمانی در ترکیب درمان‌های دارویی افسردگی را درمان کرده اند.
فرارسان‌های عصبی، مواد شیمیایی در مغز می باشند که با افسردگی ارتباط دارن به خصوص سروتونین، نوراپی‌نفرین و دوپامین. به همین منظور، خیلی از انواع داروهای ضدافسردگی از طریق اثرگذاری بر این مواد از راه‌های گوناگون عمل خواهد کرد.
معمولا داروهای ضدافسردگی با اثرگذاری بر روی یک یا دو هورمون وضعیت فرد را بهتر می‌کنند. اما باید توجه داشت که افسردگی بیماری پیچیده‌ای است که نیاز به رویکردها و روش های مختلف دارد تا درمان شود.
انتخاب داروی ضد افسردگی مناسب
عوامل زیادی در انتخاب داروی ضد افسردگی مناسب برای یک فرد تاثیر دارند. مهم‌ترین این عوامل تحمل‌پذیر بودن دارو توسط بیمار می باشد. خیلی از داروهای ضدافسردگی به یک اندازه در درمان بیماری افسردگی تاثیرگذار است و به همین دلیل بیشترین تاکید روی تجویز داروها می باشد که کمترین عوارض جانبی کوتاه مدت و بلند مدت را خواهد داشت.
خصوصا عوارض جانبی مثل حالت تهوع و افزایش وزن که هر دو کیفیت زندگی فرد را می‌توانند کم کند و موجب شود فرد درمان را ادامه ندهد.
داروهای ضدافسردگی به هیچ عنوان نباید خودسرانه استفاده شوند و همیشه باید با تجویز پزشک و در کنار روان درمانی، حمایت خانواده و درمان عوارض موجود دیگر استفاده بشوند.
