هیچ محصولی یافت نشد.
می توان گفت لوله اکسیژن وسیله ای است که در داخل نای قرار داده می‌شود که با ایجاد و حفظ راه هوایی مطمئن برای بیمار ، تبادلات گازی به درستی در سیستم تنفسی انجام شود. انواع مختلفی از این لوله های برای شرایط مختلف ایجاد شده‌است که در ادامه به معرفی آن ها می پردازیم.
لوله تراشه : معمولا از طریق دهان قرار داده می‌شود و گاهی اوقات نسبت به شرایط ار طریق بینی برای بیمار قرار داده می‌شود.
لوله تراکئوستومی: نوعی دیگری از لوله تراشه می باشد که با طولی کمتر از لوله تراشه معمولی از جنس فلز یا پلاستیک می باشد که در هنگام جراحی تراکستومی برای بیمار قرار داده می‌شود.
دکمه تراکئوستومی : لوله ای است به طول ۳ سانتی‌متر که پس از برداشتن تراکئوستومی در نای قرار داده می‌شود تا مسیر تنفسی بیمار به خوبی باز باشد.
معمولا از لوله تراشه برای تحویل اکسیژن با غلظت بالاتر از غلظت آن در هوا و برای تحویل سایر گازها مثل : هلیم، نیتریک اکسید، دی نیتروژن مونوکسید، زنون یا برخی از گازهای بیهوشی فرار مانند دسفلوران، ایزوفلوران و سووفلوران به بیمار در زمان بیهوشی استفاده می‌شود.
همچنین از طریق لوله تراشه می‌توان داروهایی مثل : سالبوتامول، آتروپین، اپی‌نفرین، ایپراتروپیوم بروماید و لیدوکائین استفاده کرد.
به طور کلی از لوله تراشه به عنوان وسیله‌ای برای اداره کردن راه هوایی بیمار در هنگام بیهوشی عمومی، مراقبت‌های ویژه، تهویه مکانیکی و شرایط اورژانسی استفاده خواهد شد.
بعد از قرار دادن لوله در داخل تراشه بیمار کاف لوله تراشه را پر می کند و پس از سمع دو طرفه ریه و اطمینان از این که در محل مناسب قرار گرفته است لوله تراشه را در محل مناسب با چسب بر روی صورت بیمار محکم می‌کنند.
