جویدن ناخن یا اونیکوفاژی یک رفتار موقتی، تقریبا غیر مخرب می باشد. این عادت در ابتدا می‌تواند تنها یک نگرانی در مورد ایجاد اختلال در زیبایی باشد. اما به تدریج می‌تواند به یک مشکل جدی و طولانی مدت نیز تبدیل خواهد شد.
جویدن ناخن در حقیقت یک عارضه آسیب شناختی مربوط به دهان و آراستگی می باشد که با گازگرفتگی مزمن، و غیرقابل کنترل ناخن همراه می باشد. این کار برای ناخن ها و بافت اطراف آن مخرب خواهد بود.
اختلال جویدن ناخن ممکن است همراه با نشانه های روانی و جسمی نیز می باشد. به طور کلی افرادی که به صورت مزمن ناخن های خود را می جوند ممکن است تجربه موارد زیر را داشت باشند :
- احساس پریشانی، اضطراب یا تنش قبل از جویدن ناخن
- احساس تسکین یا حتی لذت پس جویدن ناخن
- احساس شرم، خجالت و گناه که معمولا به خاطر ظاهر صدمات جسمی است که به پوست و ناخن‌ها وارد خواهد شد.
- آسیب به بافت انگشتان، ناخن‌ها و کوتیکول ها
- آسیب های دهانی، مشکلات دندانی، آبسه ها و عفونت ها
- جویدن ناخن در صورت کنترل نشدن ممکن است به روابط پیچیده خانوادگی و اجتماعی منجر شود.
درمان جویدن ناخن یا اونیکوفاژی
داروهای قدیمی که برای جلوگیری از جویدن ناخن استفاده می‌شوند، معمولا به صورت موقت از جویدن ناخن جلوگیری می کنند. از جمله این داروها می‌توان به استفاده از محصولات با طعم تلخ بر روی ناخن ها اشاره کرد، که به مرور زمان ممکن است برای فرد عادی شوند.
انجام کارهایی مثل گذاشتن یک مانع که از تماس بین دهان و ناخن ها جلوگیری خواهد کرد نیز نوعی مقابله با جویدن ناخن می باشد.
این موانع می‌تواند مواردی مثل استفاده از دستکش معمولی یا دستکش های بدون انگشت، جوراب و وسایل نگهدارنده و بایت پلیت (ابزار ثابتی می باشد که برای جلوگیری و رفع عاداتی مثل مکیدن انگشت و جویدن ناخن به کار برده می شود) یکی دیگر از این روش‌ها است. استفاده از این وسایل می تواند به عنوان مانعی برای گاز گرفتن یا جویدن ناخن است.
